خیلی دور، خیلی نزدیک

دوری

             در عین نزدیکی

فاصله‌مان را با «آه» اندازه می‌زنم...

ملک‌الشعرا!

لبانت ملک‌الشعراست

       با تخلص «سلطان شکر»

             پای شعر بوسه‌هایت...!

عادت...

عشق

عادت‌بردار نیست

             هجر هم...

سکوت کن...

       کاری از دست شعرها برنمی‌آید...


پ.ن: در جواب شعری با این پایان: «... هر چه باشد گفته بودی آخر عادت می‌کنم».

فانیِ باقی!

عاشقی

مالکیت نیست

به ملکیتِ عشق درآمدن است

عاشق باش و «هیچ» شو تا کسی شوی!

مفسر عشق

عشق هم از جانب خدا آمده

پس چرا پیامبری نیست برای تفسیرش

که این جماعت، دائم تفسیربه‌رأی‌ش نکنند...؟

مخدر!

نگفته بودی مهر و محبت اعتیادآور است!

                     به «دوستت دارم»هایت معتاد شده‌ام...

        تو که نمی‌خواهی ترکم بدهی...؟

لب‌هایش!

لبخند

از لبان تو اعتبار می‌گیرد

و از زیبایی تو دوست‌داشتنی می‌شود

خنده‌ات همیشگی، عزیز روح و جانم!