وصل شیرین

اگر می‌بینی مرا

  که باز سخت شده‌ام و سرد

    بدان که تابستان وجودم را جا گذاشته‌ام

                              میان هزار لای تابِ‌ستانت

من یک فصل کم دارم

و شقایقی میان سینه دارم

  که داغش از گرمای کویر نیست

    از سوز خزانی‌ست که به جانِ روزهایم افتاده

تو که برگردی

    -حتی بارانی-

  بهشت سر خواهد زد

    از روزنه‌های زمان و مکان

برگرد...

برگرد تا چهارفصل سرزمینم را به نامت کنم

      ای آن‌که نامت را زینتِ سرزمین وجودم کرده‌اند...